Langs de kant van de weg lag een dood wit met zwarte vlekken puppy. Naast hem lag Milo. Nog maar net levend. Een melding op durftevragendieren vroeg of iemand kon kijken en ik reed net in die straat. Fien en ik zagen ze al snel.
Milo strompelde met zijn laatste kracht nog de struiken door en ik moest dus wel even wat klimmen en klauteren, maar ver kwam hij niet. Hij probeerde zich nog te verzetten maar een keer op schoot gaf hij het op.
We waren al op weg naar de dierenarts dus hij kon meteen mee. Stik vol teken en vlooien, bijna geen bloed meer, giardia en vol schaaf wonden. Toch besloten we hem een kans te geven.
Thuis lekker op een veilig rustig plekje, eerst maar heel veel rusten en aansterken. Ontwormen, frontline en metron en doxy.
En toen naar Elles (en Niels)
