Begin 2011 zag ik, op weg naar de sportschool, Ruby langs de kant van de weg lopen. Vlak bij de snack, maar met een vluchtweg de knoek in.
Ruby had een halsband om maar het was wel duidelijk dat er niet voor haar gezorgd werd. Ze was ook heel erg schuw. Bleef op minstens 15 meter afstand. Maar ze kwam wel elke keer naar de snack voor eten.
Dus het werd een project met veel geduld.
Elke dag ging ik naar de snack, met bench en eten. Voor de chinees van de snack moet het een lachwekkende vertoning zijn geweest. Witte stationauto komt, achterklep open, bench eruit, eten in de bench en eten om de bench, uurtje in de auto zitten wachten, hondje eet steeds dichter bij de bench, na uurtje bench in de auto, klep dicht en weg. En dat 3 weken, elke dag.
Uiteindelijk lukte het. Ruby ging de bench is, deurtje dicht, in de achterbak, klep dicht en weg ging de stationauto met bench en hond .
Ruby ging naar de dierenarts en ze bleek okee te zijn. Ze had schurft dus de eerste 2 weken moest ze even apart. Maar naar een paar ivomec-prikken werd haar huid prachtig.
Ruby was een lieverd, een knuffelhondje, het schatje in huis. Ik had al heel gauw iemand die haar op afstand wilde adpteren, dus ze kon lekker bij mij blijven.
Helaas kreeg Ruby in september 2011 hondenziekte. Ze heeft heel hard gevochten. Maar……………………..
Op dezelfde zondag dat Rex zijn 2de herseninfarct kreeg en overleed, moest ik Ruby laten gaan. Het verdriet was gigantisch. Ondanks de enting, ondanks de goede verzorging, heeft deze lieverd de strijd tegen hondenziekte niet kunnen winnen.
Ik bleef achter, verslagen en vol schuld gevoel.
Hoe was het mogelijk. R.I.P lieve lieve schattige Ruby
