Gisteren heb ik Zorba laten inslapen. Oude lieve kwispelende Zorba. Hij was in 3 dagen heel ziek geworden en na een test bleken zijn nieren niet meer (goed) te werken. Een pijnlijk moment, een verdrietig afscheid, maar een mooie, fijne en prachtige herinnering aan een lieverd waar ik een jaartje van heb mogen genieten.Zorba liep bij Veeris, langs de kant van de straat en er was een melding over hem binnen gekomen. Het was een hoopje oud ellende.
Grappige anecdote is: toen hij langs de kant van de weg een blikje voer naar binnen had geschokt, keek ik heel voorzichtig even onder een stukje lip en zag een (stukje) witte tand. Ik schok want witte tanden ……dan is het nog een jonge hond….. wat erg… hij ziet er zo oud uit!! Bij de dierenarts zei ik meteen: hij is volgens mij nog best jong want hij heeft witte tanden. Toen de dierenarts in de bek keek, bleek Zorba alleen achterin nog wat tanden te hebben waarvan 1 er nog wat wittig uitzag maar voorin had hij helemaal geen tanden meer. Hij was gewoon een oude opa. Hihi Kijk hem lachen op de foto, geen tanden in zijn voorbek.
Thuis natuurlijk even wennen, uitrusten, andere hondjes leren kennen en vooral aansterken.
En al gauw kwamen de haren terug, werd hij dikker en kwam de lach op zijn gezicht en werd hij dikke vriendjes met de rest.
Zorba’s lever werkte niet optimaal, dus kreeg hij speciaal voer, wat hij vreselijk vies vond. Je zou denken beggars can’t be choosers, maar Zorba wist wat hij wilde (en wat niet) dus met zijn lieve lach kreeg hij mij steeds zo ver om toch wat lekkere brokjes door zijn brokjes heen te mixen.
En zo heeft Zorba een klein jaartje (op 9 dagen na) bij mij rond gelopen. Een simpele eenvoudige ziel die mijn hart intens geraakt heeft.
R.I.P lieve oude opa Zorba, ik mis je nu al……………………………….. dank je wel voor dit jaar XXXXXXXXX