In 2010 liep er in de Saturnusstraat al lange tijd een grote bruine hond. Een mooie, wat magere teef, bang en schuw. Ik hoorde dat ze een nestje had (ergens op een lege kavel die helemaal begroeid was) en dat dat niet de eerste keer was. Als ik langs reed, gooide ik regelmatig (net als anderen) koekjes of brood uit het raam want stoppen had geen zin,ze was meteen weg als ze je zag. En dan is er het gevaar dat ze in haar angst zou oversteken en op een drukke Saturnusstraat is dat geen goed idee.Toen werden er in de Saturnusstraat drempels gelegd en 2 maanden lang werd de straat afgesloten (alleen bewoners mochten doorrijden, ikke dus). De bruine hond had de ruimte en ik ben haar te voet gaan lokken naar mijn huis. Na dagen steeds het voer wat te verschuiven, was ze eindelijk gewend om bij mij voor het hek te eten.

Picture

 PicturePicture
Ik had inmiddels gehoord van de stichting CARF en die gebeld, en het plan was haar te vangen, steriliseren en weer terug zetten want ze leefde opzich prima op straat.
Inmiddels kwam ze al aardig dicht bij het hek en het vangplan was: Ik ver weg, eten naar binnen op het pad gooien en zodra ze binnen zou zijn automatische hek sluiten. Ze zou mij dan niet zien…………………… dus niet van mij schrikken.
Een prachtig plan en………………………………. het werkte.  Alleen toen ze binnen was, rende ze meteen door en schoot achter in de heg (tussen hek en heg, een plek waar je niet meer bij kunt komen, of althans heel moeilijk) Maar dat maakte even niet uit, ze was binnen.Ze is echter niet klein en zomaar in de auto zou niet gaan, dus ik heb Boy gebeld , die vervoer doet naar en van de dierenarts en die zou de volgende dag komen met zijn busje en grote bench. Helemaal geregeld. Naam bedacht : Ascha!Ik besloot Ascha lekker met rust te laten in de heg en pas de volgende dag weer te gaan kijken.
Maar ’s nachts begon het te regenen…………. en niet een buitje…………. maar het goot………….. en het hield niet op. Ascha zat in die heg in de stromende regen. Ze durfde er niet onder uit en inmiddels wat het ook 1 grote modderplas geworden waar ze in lag. Ik heb van alles geprobeerd maar ze was te groot, te sterk en vooral te bang om iets mee te kunnen doen.
Ik was in tranen want wat een drama voor Ascha, ik heb de halve nacht in de stromende regen bij haar gezeten, dan allebei maar nat want het was mijn schuld dat ze daar lag.De volgende dag kwam mijn lieve vriendin I. helpen.  Het regende nog steeds , het water kwam met bakken uit de hemel. Samen hebben we Ascha uit de heg getrokken en onder het afdakje gezet. Een hield haar steeds vast en de andere begon haar droog te wrijven. Ook Boy gebeld of hij nog kwam. Hij was al geweest maar dacht dat door de regen het niet door zou gaan, het hoosde. Gelukkig kwam hij terug en met z’n drieen hebben we Ascha in de bench gekregen en in het busje.Ophalen ging een stuk makkelijker, ze sliep nog, dus ik heb haar in mijn grote kennel gelegd. Daar kon ze rustig wakker worden en bij komen.
Ze kreeg medicijnen voor karpattenziekte maar was verder ok. Ik heb haar 2 weken in de kennel gehouden en toen……………………… loslaten………… de straat weer op??? Ik kon het niet. Maar ze was zo bang en ze schuw.
Ik heb haar toen uit de kennel gelaten, in de tuin. Ze hoefde niks en mocht alles. Ze kreeg eten en drinken maar was niet te benaderen. Of je moest haar echt in een hoekje “jagen”, dan kon je haar aaien, maar blij werd ze daar niet van.
Maar het was regen seizoen en heel wat avonden (nachten) heb ik haar  naar binnen gesjouwd (ergens uit een hoekje kleddernat weggeplukt) want zelf naar binnen gaan was er niet bij. Ik legde haar dan onder het bed, en dat vond ze heerlijk, daar voelde ze zich veilig.Als Ascha bang was, keek ze altijd naar boven.  Ze is doodsbang voor onweer en vuurwerk, en omdat dat altijd “boven” is, zou dat nog wel eens de reden kunnen zijn dat ze de “aanval” altijd van boven verwacht.
Foto’s maken van haar is moeilijk, want ze weet dat uit “dat ding” een flits komt, dus als ik het fototoestel maar pak , is ze al weg.
Omdat ik zo graag wilde dat ze buiten ook droog en veilig zou zijn, ben ik een “hok” voor haar gaan maken. Natuurlijk totaal geen bouw ervaring en/of inzicht in afwateringssystemen en of windbestendigheid dus het eerste hok werd zo:
Dat hield niet dus kwam er een houten kist bij (met dank aan H.) Wat opgevrolijkt met plantjes zodat ze vooral het idee had dat het tuin was. Maar na een stevige regenbui bleek het hok absoluut geen succes.
Poging 3. Een echte houte bungalow
Tja………………………… wat zal ik zeggen…………………………………………….Ik heb Ascha met veel geduld leren binnen komen. En langzaam kwam ze binnen(vaak met wat hulp en sturing), soms in het kantoortje meestal onder mijn bed, maar de angst zat nog diep.
Uiteindelijk leerde ze binnen slapen, eerst alleen onder mijn bed, maar nu ook op de bank. Die foto op de bank komt nog een keer, als ze me niet ziet met mijn fototoestel.  Ik kan haar aaien, ze geniet van een knuffel en Solo is haar grootste aanbidder.
Buiten ligt ze ook heerlijk, en met een goede telelens kun je dan af en toe toch een mooie foto maken.
aschabed Ascha’s lievelings plek (onder het bed)
Eind 2016 werd bij Ascha botkanker geconstateerd en haar voorpoot waarmee ze over de grond sleepte. Na een paar weken zat er een hele grote bult op. De kanker zaaide uit en op 6 feb 2017 heb ik afscheid van haar genomen. R.I.P lieve lieve bijzonder Ascha.
%CODEAschalaatsteweek%