Daar stond je, langs de kant van de weg. Ik stopte om te kijken en zei heel zachtjes: wat is er lieve meid? Je zwalkte naar me toe, je viel bijna om, je hele lichaam schokte steeds. Voor mijn voeten ging je liggen op je rug en keek mij volverwaching aan, alsof je wilde zeggen: Ga jij mij helpen? Ach kleine meid, nog geen jaar oud, ik herkende de symptonen. Ik heb je in de auto gezet en ben naar de dierenarts gereden. We moesten 10 min wachten. Om de seconde trok elke spier in je lichaam samen, van je staart tot je lieve koppie. We mochten gelukkig van de lieve dame voor mij eerder naar binnen, dank je wel lieve dame. En waar ik bang voor was………………. hondenziekte, ver gevorderd………………. Ik weet het…. je bent uit je lijden verlost, maar wat een schrale troost. Je volverwachting blik……….wat voel ik me dan een verrader………….. ik zou je helpen ……………maar dit was de enige hulp die we bieden konden…………………. vreselijk , wat hadden we graag meer voor je willen doen. Dag kleine meid, maak de hemel maar een beetje mooier met je ster.
Nog geen half uurtje een carfie maar je blik staat in hart gegrift. R.I.P.
